Als 18-jarige wilde ik logopediste worden. Na een bachelor Logopedie, toen nog opleiding van het korte type, vond ik al snel werk bij het OCMW van Antwerpen als logopediste in de Antwerpse ziekenhuizen. En daar werk ik nog steeds. Nu 38 jaar later voel ik mij nog steeds logopediste in hart en nieren… Het blijft een boeiende en uitdagende job en het geeft voldoening om personen met een verworven hersenletsel terug te leren communiceren en terug actief te laten deelnemen aan de maatschappij, om personen met een hoofdhalstumor terug een stem te geven in deze zelfde veeleisende maatschappij. 

Vanaf 2000 ging ik terug ‘leren’. Ik wist wat ik wilde, ik wilde vooral mezelf beter leren kennen, meer zelfvertrouwen krijgen, sterker in mijn schoenen staan. Het eerste certificaat dat ik behaalde, was een getuigschrift voor pedagogische bekwaamheid (GPB) . Ik wilde mensen kunnen boeien en overtuigen en opleidingen geven op het werk die bleven hangen bij de medewerkers. 

Het was 2003, de zorginstelling waar ik werkte, stond voor een grote reorganisatie en dat zorgt voor veel ongerustheid op de werkvloer. Er ging geen dag voorbij of ik zag werknemers die zich niet goed voelden op het werk, vaak onmondige werknemers, werknemers die niet op de juiste plaats zaten, of werksituaties die niet rechtvaardig waren. Regels om de regels, misbruik van macht, ik gruwel er van. Onrecht kan ik niet verdragen, dus ik werd vakbondsafgevaardigde. 

Opkomen voor werknemers, meedenken aan een welzijnsgericht beleid, op de hoogte zijn van alle dingen die gebeuren in een onderneming, gevormd worden in allerlei aspecten die bij het vakbondsgebeuren horen, daar had ik wel zin in. Ik geloof tot op de dag van vandaag nog steeds dat gelukkige werknemers, betere werknemers zijn. Communiceren, duidelijkheid, structuur en regelmogelijkheden zijn zaken die hiervoor kunnen zorgen, jammer genoeg zijn ze vaak niet of fout aanwezig op de werkvloer.

Kort daarna volgde een Banaba zorgmanagement:  leidinggeven, organisatiestructuren, groepsdynamica, … Ik was vooral gefascineerd door de werking van teams of hoe ze vooral vaak niet werken en wat daar aan de grondslag ligt. Omgaan met weerstand, motiveren, leiding geven, structuur bieden,… daar waren de middelen om gelukkige werknemers te vormen. Waarom blijkt het dan toch moeilijk te zijn?

Mijn derde missie is om samen met mensen op weg te gaan om hun kracht te vinden, in welke fase of omstandigheid ze in hun leven ook terechtkomen. Iedereen is goed en sterk genoeg zonder het vaak zelf te weten. Gebrek aan zelfvertrouwen, faalangst, jezelf nooit goed genoeg vinden, je kwetsbaarheid vooral niet tonen, waren ook mijn angstduiveltjes, zeker op momenten dat je leven niet de kant op wil dat je gehoopt had…

In de meest moeilijke periode van mijn leven schreef ik me in voor een postacademische opleiding relatie-en communicatiewetenschappen aan de Universiteit van Hasselt. Hier vond ik een brede waaier van thema’s waar ik naar op zoek was: coaching, kernkwadranten, stress, time- en verandermanagement, levenskwaliteit, jezelf leren kennen, jezelf vaak tegenkomen en leren omgaan met en ontkrachten van al die weerstanden. Ik leerde mezelf kennen, ik leerde heel veel over (mijn) gedrag, ik leerde beetje bij beetje mijn leven terug op de rails te krijgen. 

Tijd om over te stappen van algemene opleidingen naar iets meer specifieke opleidingen. Ik volgde een opleiding NLP, practitioner, neurolinguïstisch programmeren. Neurolinguïstiek en psychologie behoorden al tot mijn professionele bezigheden, deze vormen de basis van de logopedische gedragswetenschap. Maar coachen en patronen ombuigen das iets anders dan therapie geven waarbij je je patiënt sturend begeleidt naar het overwinnen van een leven met een beperking. Leren afstand nemen van problemen, ingewortelde patronen doorbreken, rijker worden door kennis over jezelf en anderen is ook via communicatie leren anders denken en omgaan met patronen… Je hebt altijd een keuze… nooit eerder heb ik met zo’n zin zo hard gevochten. De link met de logopedische therapieën was er meteen ook: gedragsveranderingen, coping, trial and error, patronen doorbreken… De cirkel was rond, bijna toch…

Tijdens mijn mandaat van Provincieraadslid was ik lid van de commissie personeel en zo leerde ik op een tweedaagse jaarlijkse studiedag van preventieadviseurs de opleiding ‘disability management’ kennen ingericht door het RIZIV. Het reïntegreren van werknemers na langdurige afwezigheid. Dat zou dan de ultieme opleiding worden die me ook de sprong naar een zelfstandige praktijk in bijberoep als coach zou doen wagen. In september slaagde ik voor een examen van 300 multiple choice vragen, ik was best trots op mezelf en mag mezelf nu één van de weinige gecertificieerde Return-to-work-coördinatoren of werkhervattingscoaches noemen.

De rode draad doorheen mijn professionele leven is communicatie, beroepsmatig vooral gestoorde communicatie terug helder krijgen na een hersenletsel en de daarmee gepaard gaande gedragsveranderingen leefbaar houden zowel voor patiënt als voor de omgeving. Hoewel veel mensen vaak geen hersenletsel hebben, is toch vaak de communicatie niet helder. Goed en duidelijk communiceren is een kunst dat niet velen gegeven is. Het is hoe dan ook een uitermate boeiend gegeven om alle interacties te ontleden. Ik leer nog elke dag bij, hoe het niet moet, hoe het zou moeten zijn. Je kan niet niet communiceren… duidelijker kan ik het niet stellen.

‘Werk’, arbeid, zingeving aan het leven door bezig te zijn,… dat zou voor mij het belangrijkste coachingsitem worden: in al wat met werk te maken had, kon ik mij niet genoeg verdiepen om steviger in mijn schoenen doen staan als coach. Ondertussen bezit ik het certificaat van loopbaancoach.

Het lijstje met wat wil ik nog wil doen, geraakt niet korter: een cursus online coachen en visual harvesting staan er op te stralen en ik wil mij nog verder blijven verdiepen in de magische wereld van het coachen.

Sinds februari van dit jaar ben ik gestart als zelfstandige in bijberoep. Een hele sprong in het diepe voor mij… maar ik ben apetrots dat ik nu nog datgene kan realiseren waar ik al jaren naar uitkijk.

De eerste stap is gezet: nu een naam zoeken die mijn visie visualiseert, een mooi logo laten ontwerpen en een paar weken later zag baskuul-coaching het levenslicht.