Sinds ik afstudeerde in 1983, werk ik als logopediste met volwassen personen die een hersenletsel kregen met kleine of grote gevolgen. De voldoening die je hebt als logopediste om deze mensen terug te leren communiceren, terug te leren slikken, terug deel te laten nemen aan de maatschappij, is in evenwicht met de daadkracht en de motivatie die zij een voor een vertonen om alle vaardigheden die verloren zijn gegaan door het hersenletsel weer aan te leren. 

Er is heel wat verlies… en toch moet je verder, er is geen andere weg… 

Er is naast de therapie een belangrijk leven met de partner, de kinderen, de familie, de omgeving, … een leven dat verder gaat met de beperkingen.

Na het rouwen om wat nooit meer zal zijn, samen op zoek gaan naar wat nog wel kan en waardevol is om voor te leven, geeft de nodige energie en kracht aan zowel de getroffene als aan zijn familie, zijn omgeving.

Kwetsbaarheid tonen, schaamte loslaten om wat je overkomen is, door verbondenheid op zoek naar je kracht. 

Toegeven aan wat niet meer is, afgeven maar nooit opgeven, je kracht vinden en dingen zoeken die je wel kan doorgeven.

Op zoek naar structuur, chaos verminderen, inspelen op wat wel nog kan, wat er toe doet, wat belangrijk is…

Een niet makkelijk pad maar wel mogelijk volgens mij…